Column: sauna’s en diepvriezers

Van onze columniste Annelore Cleuren.

De adrenaline sloeg als dampen uit zijn poriën. Met een slag op het stuur en een kleine oerkreet was het tafereel compleet. De overwinning een dag eerder was mooi, maar quasi niet te vergelijken met wat hem zondag overkwam. Hij glimlachte breed, zich niets aantrekkend van de bruine smurrie op zijn voordien zo hagelwitte tandenrij. Deze vorm van zichzelf is het uithangbord van zijn carrière.

Een carrière met een cirkel die nu definitief rond is. Zonder gebreken, alles bereikt. Dat was voor dit weekend ook al het geval, maar in zijn persoonlijke puzzel ontbrak nog één stukje. Hij maakte zichzelf niet ten schande bij die (weeral) nieuwe generatie, maar koning zijn van het jeugdigere volk was hem nog niet gelukt. Hij keek toe hoe een jonge welp vrij om hem heen stoeide, zoals hij zelf ooit was geweest.

Nu vloeit veel voort uit ervaring. En uit zelfkennis. Daar waar de wijsheid spreekwoordelijk begint. In de wetenschap dat sauna’s zijn tegenpolen zijn. En diepvriezers zijn habitat. Omdat niets meer moet, kan het hoofd hem rustig houden. Terwijl zijn hart onophoudelijk op hol slaat. Bij de gedachte dat zijn moment zal komen. En dat het pas over & out is als zelfs smurrie en koude in hem geen glimp van zijn glorierijke zelf doen herleven. Het scenario waarvoor hij blijkbaar nog steeds niet oud genoeg is.

Het publiek joelt van blijdschap. Zoals ze dat bij geen van zijn voorgangers ooit deed. Zijn status is groots en waarschijnlijk ook eeuwig. In een kleine sport. Die nooit te groot mag worden, want dan verliest ze haar charme. En haar troef. De op één na grootste. De troef die helemaal bovenaan staat, is hij. En hij alleen. Daar is ook de niet-fan nu van overtuigd. Of toch bijna elke niet-fan. Degene die niet wil toegeven aan de klasse die de koning van het veld uitstraalt, toont de basis van een sportcompetitie volledig te negeren. De discipline, de overgave en de wilskracht. Drie elementen waar Koning Winter, a.k.a. Sven Nys, nu al dik 15 jaar (en langer) mee tovert.

Het is geen kwestie meer van niet kunnen. Het is een kwestie van niet willen. Hij gaf ons te veel topprestaties om respect te negeren.

De nieuwe generatie heeft hij nu ook onder de duim gehouden. In een zandbak die crossgeschiedenis ademt. In een strijd tussen jong en oud. Die hard en op de limiet was. Maar die hij naar zijn hand zette. Koel. Met een manoeuvre dat het killerinstinct in zijn bloed deed koken. Op het podium geflankeerd door twee jonge wolven. Die met ontzag opkijken naar de koning van het rijk. Zich afvragend of ze de fakkel die hij zal doorgeven zullen kunnen dragen. In hun woorden weerklinkt ultiem respect. Voor de man die hen volledig kapot gereden heeft.

Nys herondekt zichzelf. Van der Poel draagt een ontembare goesting binnenin. Van Aert houdt stand in een rijk dat misschien ooit het zijne wordt. Maar weet zelf ook dat zijn voorganger onuitwisbare sporen zal nalaten. Geen sauna’s meer voor Sven. Alleen nog diepvriezers. Daar waar de beste vorm van Sven Nys onwaarschijnlijk goed is.

Een nieuw weekend. Een waarin Nys gewoon met plezier kan fietsen. De Balenaar heeft vorige week het laatste puzzelstukje bewezen.

Q.E.D. Quod erat demonstrandum. Punt.

 

Fotomateriaal: Belga en Davy De Blieck.