In navolging van Peter Sagan liet ook Alberto Contador zich onlangs verleiden tot een politiek correct statement. Mogelijk bergt hij zijn pistoolgebaar voorgoed op, om niemand voor het hoofd te stoten. Hopend op het tegendeel, nemen we Contadors strafste wielerprestaties in het vizier.
22 januari 2005, Old Willunga Hill. Plof. In een zachte afdaling in de Ronde van Asturië gaat het licht opeens uit in het hoofd van de 21-jarige Alberto Contador Velasco. Vanuit een aangeboren vaatmisvorming in zijn hersenpan verspreidt zich een kil, verlammend gevoel. Alsof al het bloed plots uit zijn hoofd loopt. Contador tuimelt hulpeloos over het asfalt. De beelden van de door spasmen overmande renner gaan de wereld rond. De carrière van de belofte uit Pinto, die in 2003 als neoprof de tijdrit in de Ronde van Polen won, lijkt in mei 2004 na goed een jaar al voorbij. Kruis erover.
In alle anonimiteit werkt Contador echter hard aan zijn terugkeer. Zeven maanden na een levensreddende operatie wordt hij in november 2004 genezen verklaard. Manolo Saiz, de ploegleider van Liberty-Seguros, spreekt zijn vertrouwen in hem uit. Met bouten in het hoofd, de restanten van een schedelboring, herrijst Contador in 2005 als een feniks uit de as. Willunga wordt een wedergeboorte.
Het is zelden gezien hoe innig én uitzinnig de Spaanse ploegmaats Luis Leon Sanchez en Alberto Contador elkaar om de hals vliegen, na afloop van de koninginnenrit in de Tour Down Under. Klassementsleider Sanchez ontbindt zijn duivels op Old Willunga Hill, schudt een groep van 20 medevluchters af en krijgt Contador in zijn zog mee. De kloof is meteen geslagen. Met de meet in zicht grijpen beiden elkaar klauwend naar de schouders. Sanchez werpt die andere jonge twintiger kushandjes toe. Contador grijnst, en overschrijdt jubelend als eerste de meet. Een presentje van Sanchez, voor de man waar niemand nog op rekende.
29 juli 2007, Champs Elysées. Hemelsbreed is de glimlach van de frêle Spanjaard. Omringd door zijn ploegmaats van Discovery Channel is Contador de gele zonnekoning van Parijs. Zijn eerste eindzege in de Tour is felbevochten en welverdiend, maar heeft een gitzwart randje. Na de Festina-Tour van 1998 was het immers niet meer voorgevallen dat de Franse rittenwedstrijd zo bol stond van dopingperikelen. Dag na dag pakken de sportkaternen uit met vingerwijzingen, anonieme getuigenissen, geruchten en dopinggevallen. Enkele roerige dagen:
18 juli: Patrik Sinkewitz wordt uit koers gehaald, na een positieve testosteronplas tijdens een trainingsstage in juni. 24 juli, rustdag: Aleksandr Vinokoerov hangt. Na een imposante tijdritzege in Albi, drie dagen eerder, testte hij positief op lichaamsvreemd bloed. 25 juli: Cofidis-renner Christian Moreni had een opgeklopt testosterongehalte tijdens de etappe naar Montpellier. Op 25 juli neemt hij ’s ochtend nota bene nog deel aan een actie van het peloton tegen dopinggebruik. Bij de bekendmaking van het nieuws trekt de ploeg van manager Eric Boyer zich terug, een dag later wordt Moreni ontslagen.
Op de flanken van de Aubisque is gele trui Michael Rasmussen op 25 juli de betere van Levi Leipheimer en achtervolger Alberto Contador. Maar ook Rasmussen heeft boter op het hoofd. De soap rond zijn whereabouts eindigt niet met een cliffhanger, wel in een schorsing door zijn eigen Rabobank. De gele trui hangt, op een zucht van Parijs, plots rond de schouders van Contador.
In het mediacircus rond ‘Operacion Puerto’, dat tijdens de Tour op volle toeren draait, zoemt de naam Contador meermaals rond. Ook hij wordt verondersteld een vlieg te zijn in het web van Eufemiano Fuentes. Het Spaanse gerecht ziet in hem een kroongetuige en geen beschuldigde, maar de fluitconcerten stapelen zich op. De Spanjaard toont zich bijzonder gepikeerd. In de 14e etappe naar Plateau de Beille vechten Rasmussen en Contador een beklijvend duel uit. In de sprint is die laatste explosiever. Letterlijk. Contador schudt er voor het eerst een pistool uit duim en wijsvinger. ‘El Pistolero’ schiet zo dan wel op zijn criticasters, hij kan ze niet doen zwijgen.
Een week na de Tour beschuldigt de Duitse dopingexpert Werner Franke hem van dopinggebruik, als klant van Fuentes. De letters A.C. in het notaboekje van de sportarts leidden uiteindelijk tot niets. Aan het einde van het seizoen volgt Contador Johan Bruyneel naar het verguisde Team Astana.
21 september 2008, Plaza de Cibeles. Het goudgele amarillo van de leiderstrui weerkaatst de laatste zonnestralen op het jubelplein van Madrid. Viert Real Madrid een titel of beker, dan gebeurt dat op de Plaza de Cibeles. Grijpt een Spanjaard de eindzege in de Vuelta, dan loopt het volk er te hoop. Na Eddy Merckx (1973) en Giovanni Battaglin (1981) is Alberto Contador in 2008 nog maar de 3e renner die in de historische dubbel Giro-Vuelta slaagt. Dat het toen andere tijden waren (de Vuelta werd tot 1995 in het voorjaar gereden, bijna aansluitend op de Giro red.), is voor de feestende menigte van geen belang. Op zijn 25e staan alle Grote Rondes op Contadors palmares.
Of hij werkelijk heelder dagen op het strand lag met vrouwlief Macarena, dan wel de voorafgaande vakantieperiode gebruikte om zijn vorm aan te scherpen, is tijdens de Giro van 2008 voer voor discussie. Feit is dat de uitwassen van zijn ploeg Astana al sinds 2007 een doorn in het oog zijn van de grote organisatoren. De ploeg is een vervelling van Liberty Seguros, dat door toedoen van haar eigen ploegarts Fuentes in het brandpunt kwam te staan. In 2007 viel Vinokourov van zijn voetstuk, later volgde Kashechkin. In 2008 krijgt de ploeg, lid van de ProTour, aanvankelijk noch van ASO (Tour), noch van RCS (Giro) startrecht. Tot RCS in laatste instantie haar staart intrekt. Astana gaat in Palermo van start in de Giro. Contador ruilt zijn zwembroek in voor een lycra exemplaar. Winnen doet hij onderweg nergens, maar Riccò, Bruseghin, Pellizotti en Menchov rijden hem nergens los. In net geen 60 kilometer tegen de klok rolt Contador voor zichzelf de rode loper uit.
In Spanje ziet organisator Unipublic geen graten in de deelname van Astana aan de Vuelta, met topfavorieten Klöden, Leipheimer en Contador. Klöden valt uiteindelijk tegen met een 20e plaats in het eindklassement. Leipheimer grijpt de macht tijdens een lange tijdrit rond Ciudad Real en wint ook de klimtijdrit naar Alto de Navacerrada. Op de monsterlijke Angliru, met stijgingspercentages tot 23 procent, offert hij zich echter op voor kopman Contador. Die fladdert ook de dag nadien naar winst. Een voorsprong van 46 seconden op Leipheimer ontketent een volksfeest in Madrid.
26 juli 2009, Champs Elysées. L’histoire se répète (et surtout en France). De Tour van 2009 roept wrange herinneringen op aan die van 1986. In die editie is het hommeles binnen de rangen van La Vie Claire, de Franse superformatie waar 5-voudig Tourwinnaar Bernard Hinault en het Amerikaanse toptalent Greg Lemond voor aantreden. Hinault belooft bij de start dan wel om Lemond aan de zege te helpen, maar zal waar dat kan het bloed van onder diens nagels pesten. 23 jaar later is een Amerikaan met 7 Tourzeges bullebak van dienst. In september 2008 al maakte Lance Armstrong zijn comeback genoegzaam bekend. Als Astana-renner was hij in 2008 niet welkom in La Grande Boucle; in 2009 druipt de ambitie ervan af. Alberto Contador, ploegmaat en topfavoriet, moet het kind van de rekening worden.
Tijdens de tweede rustdag volgen enkele cameraploegen de renners van Johan Bruyneel tijdens een verplaatsing per trein. Armstrong keuvelt met enkele ploegmaats, gele trui Contador zit apart en kijkt weemoedig uit het raam. Getergd ook. Het lijkt hem niet meer te raken wat de Amerikaan allemaal over hem uitkraamt. Na de openingstijdrit in Monaco, waarin Contador enkel Cancellara moet voorlaten, speelt Armstrong onderweg naar het Zuid-Franse La Grande Motte haasje-over. In een van de meest aangrijpende waaieretappes van de afgelopen jaren zet hij Contador op 41 seconden. Hij, en niemand anders, is de te beschermen man; zo beaamt ook Bruyneel. Eén man, wie anders dan Contador, legt de ploegorders naast zich neer. Op weg naar Arcalis springt hij weg van zijn kopman en zet de jacht in op een achttal vluchters. Verschillende keren kijkt hij ostentatief, haast spottend om. Waar blijf je nu, oude Texaan?
Ondanks de forse tegenwind van Armstrong en Bruyneel zet Contador zijn wil koppig door. De toorn van zijn ploegmaats neemt hij erbij. In het gebergte doet hij het alleen. In de 15e etappe naar Verbier grijpt hij ritwinst en de gele trui. Die geeft hij extra glans door in een tijdrit over 40 kilometer om en rond Annecy verschroeiend uit te halen. Zelfs Cancellara moet nu de duimen leggen. Het feest in Parijs is er een van gemengde emoties. Contador haalt zijn gram, Armstrong ziet geen vuiltje aan de lucht.
24 augustus 2010, Pinto. Tijdens een haastig bijeengeroepen persconferentie staat Alberto Contador de wereldpers te woord. Het moment volgt enkele uren na een internationaal statement van de UCI, waarin het Contador officieel beschuldigt van dopinggebruik tijdens de jongste Ronde van Frankrijk. Een hoeveelheid clenbuterol van 50 picogram – of tienmaal cero na de komma – is daarvan het vermeende bewijs.
Contador roept zijn onschuld uit en verwijst naar een besmette biefstuk die hij op de dag van de bewuste dopingcontrole at. Toch is clenbuterol ook voor mensen een paardenmiddel. Het versnelt in een mum van tijd de vetverbranding en stimuleert de spieropbouw. Zowel L’Equipe, ARD als de New York Times pakken uit met een anonieme bron, die stelt dat in het bloed van Contador ook opvallende hoeveelheden plastic werden aangetroffen. Dat zou wijzen op een bloedtransfusie met lichaamseigen bloed, waarin de clenbuterol een restantje was van een vermageringskuur. Ondanks dat de aangetroffen hoeveelheid clenbuterol 400 keer lager ligt dan de richtwaarden, wordt Contador de hoofdrolspeler in een dopingverhaal met veel bochten. Eerst geschorst door de Spaanse wielerbond, later vrijgesproken door de tuchtcommissie, een beroepsprocedure van de UCI en het WADA tegen deze vrijspraak. De zaak wordt uiteindelijk over de Tour van 2011 getild.
Het verdict op 6 februari 2012 is hard. Na verschillende rondjes juridisch getouwtrek oordeelt het TAS (Tribunal Arbitral du Sport) dat Contador zich in 2010 bezondigd heeft aan dopinggebruik en legt het hem een schorsing van twee jaar op. Zijn zeges in de Tour van 2010 en de Giro van 2011 moet hij inleveren.
Door de terugwerkende kracht van zijn schorsing zit Contador in de zomer van 2012 opnieuw op de fiets. In de Vuelta schudt hij dat najaar alle opeengestapelde frustraties van zich af. Lange tijd lijkt zijn landgenoot Joaquim Rodriguez ongenaakbaar op Madrid af te stormen. Toch blijft Contador proberen, vaak met de moed der wanhoop. In de 17e etappe naar Fuente Dé voltrekt het mirakel zich dan toch. Contador ontsnapt vroeg, krijgt de steun van Alejandro Valverde en slaat leider Rodriguez terug. Met tranen in de ogen, knallend met zijn vingers, pakt Contador 2.0 zijn eerste overwinning. De rode leiderstrui geeft hij niet meer af.
Een bijdrage van Fran Herpelinck. Fotomateriaal: Gregory Van Gansen – www.sportafbeeldingen.be.
WielerVerhaal 